Nad Solinę

To był długi dzień. Pobudka przed 5 i po 6 razem z Bartkiem i Piotrkiem startujemy w długą podróż. W Niebylcu dołączają jeszcze trochę spóźnieni  Ewa i Michał. Tak w piątkę jedziemy, jeszcze przy niewielkim porannym ruchu do Sanoka. Tam już więcej samochodów, bez przerw jedziemy do Leska. Zatrzymujemy się na jedzonko i ciacho w Słodkim Domku. Do Soliny jedziemy przez Myczkowce, gdzie czeka nas sekcja brukowa, po której sprawdzamy czy coś nie odpadło lub się nie odkręciło, jak się okazało nic. Krótka chwila i już jesteśmy na dole zapory, gdzie jak się okazuje mimo zakazu fotografujemy mural na zaprze, który powstał dzięki sile wody za pomocą myjek. Po chwili przepędza nas ochroniarz.



W Słodkim Domku © tompi


Obok lama się szczerzy © tompi


Kamień Leski © tompi


Prawie jak do Roubaix © tompi


Zaporę trochę wymyto dzięki czemu powstał taki obraz © tompi

Przedzieramy się przez solińskie "Krupówki", i plażujemy godzinkę, albo i dłużej. Przed drogą powrotną trzeba się jeszcze posilić, w pierwszej lepszej knajpce spożywam całkiem smaczne piwo regionalne i niesmaczne pierogi, a obok widzimy grupę szosowców z Czarnej pod Łańcutem, z którymi będziemy się mijać kilkukrotnie w drodze powrotnej.


Obowiązkowa fota na zaporze © tompi


Sielsko nad Soliną © tompi

Po takiej przerwie ciężko się było rozkręcić, no ale trzeba, szczególnie, że teraz czekają nas konkretne podjazdy. Obieramy drogę na Łobozew i Ustianową, gdzie jest pierwszy z nich. Olszanica, chwila przerwy pod sklepem i atakujemy najcięższy dzisiaj podjazd na szybowisko w Bezmiechowej. Odpoczywamy podziwiając widoki, piękną panoramę Bieszczadów. Szalony zjazd w dół tą samą drogą i po chwili wspinamy się na serpentyny do Tyrawy Wołoskiej, stąd na Mrzygłód i żeby oszczędzić sobie kolejnych podjazdów doliną Sanu do Ulucza. W tym momencie szytka Ewy nie wytrzymuje trudów podróży i mimo prób naprawy musi zadzwonić po transport, zostają we dwoje z Michałem.


Napinka na podjeździe © tompi


Gdzie się pchasz w kadr © tompi


Kona się turla © tompi


Bezmiechowskie widoki © tompi

Robi się późno a zostało jeszcze do przejechania ponad 60 km,żeby zdążyć przed zmrokiem zapodajemy ostrzejsze tempo. Krótka przerwa w Dynowie i gdy na serpentynie w Dylągówce na zmianę wychodzi Kona trzyma tempo blisko 40 km/h. Po godzinie jesteśmy u granic Rzeszowa, zgodnie z założeniem przed zmrokiem. 20.30 docieram do domu.