Ognisko na Strzałówce

Wieloletnia już czyli bodajże trzyletnia, no chyba że czegoś nie wiem, tradycja, nakazuje kilku rzeszowskim rowerzystom udać się na górkę zwaną Strzałówka zapalić tam ognisko i upiec/spalić na nim kawałek wieprza w postaci kiełbasy. Ja tam za mięsiwem owym jak i za smażeniem nie przepadam ale jak tradycja to tradycja, więc pro forma ku utrapieniu kiszek mych drogą kupna nabyłem kawałek kiełbasy. Po co ja się tam wybrałem, a no bo fajnie jest czasami ze znajomymi pojeździć trochę na rowerze, szczególnie gdy się jeździ po jakiś odludnych miejscach, lasach, Grochowicznych, czarnych szlakach, Kopalinach i innych Strzałówkach. W zasadzie to niby odludnych, bo gdy w końcu mieląc w błocie i prowadząc po stromiznach w pocie czoła docieramy na miejsce spotykamy tam ludzi na crossach, quadopodobnym czymś, grzybiarzy, i całe rodzinki z dziećmi na rowerkach. Gdy skończyliśmy biesiadowanie odrapali rowery z błota i nasmarowali je tu i tam ruszamy z powrotem. Na jednym ze zjazdów udaje mi się jeszcze uszkodzić kolano, ale na szczęście lekko. Robi się już późno i ciemno, ja bez światła, a jedziemy po jakiś szutrach i dziurach nawet czasami, pasożytuje na światłach kolegów i jakoś dojeżdżam, ale było ciekawie.
Zdjęć nie będzie, bo gdy już wyciągnąłem aparat to baterie powiedziały żebym się odwalił.

MTB

W większości był to objazd jutrzejszego maratonu, oprócz zjazdu do Czudca i podjazdu czarnym szlakiem. Na Grocho błota więcej niż na poprzednim objeździe. W końcu przejechałem ten odcinek, który tak ostatnio zasłynął, a ma już nawet swoją nazwę "os Kamikadze". Jak dla mnie nie jest jakoś specjalnie trudny, suchy odcinek zjazdu po lesie jedynie na końcu bardziej stromy. Jechało się przyjemnie, znacznie fajniej niż błotnistymi i zniszczonymi zwózką zjazdami z Grochowicznej

W terenie

Jako, że było kilka ładnych dni i w końcu trochę przeschło, szkoda byłoby nie wykorzystać dzisiejszego dnia na jazdę terenową. Najpierw na Grochowiczną i tam dwie pętelki po trasie maratonu, oraz  zjazd do Czudca także tą trasą. Po tych kilku terenowych wprawkach znajomy, który ujeżdża głównie szosę, a miał ochotę wystartować stwierdza, że mtb to jednak nie dla niego. Potem na Kaczarnicę i przez Podzamcze atakujemy świeżo wymalowany czarny szlak, który kończy się obok wiaty ogniskowej na szczycie. Dojeżdżam do kolejnego czarnego szlaku, przez Kopalinę, obok stadniny, zjeżdżam do Godowej. Teraz Strzyżów i podjazd do nadajnika, za Pasieką Jar na końcu lasu skręcam w lewo i jadę kilka km polnymi drogami, w końcu docieram do świeżo położonego asfaltu i zjeżdżam do Pstrągowej. Przed Czudcem skręcam na Wieki Las gdzie tuż przy drodze znajduję wielką jak talerz kanię (pyszny był kotlecik na kolację). Stamtąd zjeżdżam do Woli Zgłobieńskiej i już prosto do domu.

Objazd trasy maratonu MTB Boguchwała

Oprócz mnie zjawił się jeszcze Paweł, Bartek i dwóch Michałów. Organizatorzy maratonu postanowili nie oszczędzać uczestników i wyznaczyli wymagającą trasę. W tej chwili błota na niej nie brakuje i lepiej nie myśleć co będzie jeśli przed zawodami popada . Niestety nie udało się objechać całości trasy, a na przeszkodzie stanął zapadający zmrok, a raczej zbyt późne rozpoczęcie jazdy. Obok Leśnego Taboru postanowiliśmy skrócić trasę i odpuścić kilka kilometrów przebiegających w pobliżu Woli Zgłobieńskiej.

Wilcze

Można rzec klasyka, ale jakoś się nie nudzi. Przez Wilczak na Zimny Dział, stamtąd na żółty szlak i nim na Patrię. Stan drogi w granicach tamtejszej normy, czyli błoto tam gdzie zawsze było to i jest, ale w ilościach nie przerażających, za to obrodziły wszelkiej maści grzyby, całkiem sporo wyrastało nawet na drodze. Zjazd z Wilczego dalej żółtym szlakiem, takim trochę dzikim lasem w stronę Kąkolówki. Asfaltem przez Błażową na Czerwonki, a na koniec trochę się pokręciłem po przylaskim lesie.

Czarna, Bratkowice i po lesie

Szutrowe szusowanie

Na początek ścieżka nad Wisłokiem, Boguchwała - kładka, podjazd na Przylasek, koło leśniczówki, droga przez las na Wilczak, koło aroniowych plantacji na Zimny Dział, asfaltem do Kąkolówki na chwilę relaksu. Podjazd obok kościoła na Ujazdy, Futoma, i dalej głównie szutrami, polami przez Piątkową, Mokłuczkę, Borki, Borówki, Chmielnik, Matysówka, a na koniec serpentyka.

Były sobie promy dwa

W planach było dotarcie do Ulucza z kilkoma znajomymi, jak się jednak okazało ludzie mięli inne plany więc pojechałem sam. Początkowo uderzam na Hermanową, na górze do lasu w stronę Wilczaka, jednak na leśnym skrzyżowaniu skręcam na nie przejechaną do tej pory drogę i wyjeżdżam w Borku Nowym - Woli tuż przed Błażową. Nawet fajny szutrowy zjazd, pomyślałem, szkoda że nie zabrałem górala, zresztą potem takie myśli dzisiaj jeszcze się zdarzyły. Z Błażowej na Ujazd, Hłudno i serpentynkę do Izdebek. Na podjazdach czuję się prawie jak w saunie, temperatura plus wysoka wilgotność powoduje, że koszulkę można niemal wyżymać. Odbijam na Obarzym i gdy dojeżdżam do Krzemiennej dochodzę do wniosku, że w Uluczu już byłem niedawno i postanawiam się przeprawić na drugi brzeg Sanu promem. Kilka kilometrów wzdłuż Sany m. in. przez tereny kiedyś gęsto zaludnionej dziś niemal pustej wsi Wołodź. W Dąbrówce Starzeńskiej skręcam w prawo w stronę Dylągowej, omijam wieś bokiem i szutrami i polnymi drogami docieram do Sielnicy, gdzie kolejnym promem docieram z powrotem na lewy brzeg Sanu. Z głównej drogi zaraz skręcam na Kosztową i po drobnych problemach ze znalezieniem właściwej drogi docieram do Jawornika dość stromym szutrowym zjazdem. Potem z Hadli jadę w stronę Grzegorzówki i Borówek mając ciągle po lewej stronie ciemne burzowe chmury, na szczęście przeszło wszystko bokiem. Całkiem udana wycieczka, trochę szutru, sporo nowych dróg. Po tych deszczach spodziewałem się dużo błota i boczne drogi w lesie nie wyglądały za ciekawie, ale tam nie jechałem, na otwartym terenie polne drogi były w dobrym stanie.


Prom w Krzemiennej, z którego przed chwilą zszedłem © tompi


Od lat nieużytkowany kościółek w wyludnionej wsi Wołodź © tompi


Na skrzyżowaniu szlaków © tompi


Okolica Dylągowej © tompi


Na promie w Sielnicy © tompi


Znowu na szlaku © tompi


Burzowe chmury © tompi

Z wizytą na Roweromanii

Dwa dni wcześniej przypomniałem sobie, że w niedzielę będzie xc w Łańcucie jak zwykle a lasku Bażantarnia. Zaświtała mi tak nieśmiała myśl, że może sobie wystartuję. Docieram na miejsce i wyruszmy z kolegą na objazd trasy, gdzieś w połowie dystansu łapie on kapcia, a kilka minut wystarcza, żeby nas pocięły komary. Po próbnym przejeździe odzywa się mój wewnętrzny leń i perspektywa pokonania 8 razy tej samej pętelki, powodują, że zapał do startu gaśnie do zera. Chwilę się jeszcze pokręciłem wokół zawodów, spożyłem darmową kiełbaskę, która potem przypominała o sobie przez całą drogę powrotną. A wracałem zielonym szlakiem do Kraczkowej, przez Cierpisz gdzie trochę pobłądziłem na polach porzeczkowych i sadach wiśniowych, w końcu jednak odnalazłem szlak i przez Magdalenkę, Malawę wracam do domu.

Góra Chełm

To było trzecie podejście do tej trasy i w końcu udane. Z miasta wyjeżdżamy przez Pustki do Zgłobnia i Woli, Stamtąd do Wielkiego Lasu, dłuższy czas szutrami jedziemy do Budzisza, Wbijamy w las i szutrowym zjazdem docieramy do Nawsia. W Wielopolu uzupełniamy zapasy i zaczynamy wspinaczkę do celu. Dróżką przez Sośnicę docieramy do dziurawej skałki w lesie zwanej Dudniacz. Pan, którego spotykamy kawałek dalej przekonuje nas, że kiedyś to było widać znacznie większą część tej skały, ale obsypujący się piach powoli ją zasypuje. Niewiele dalej oczom ukazuje się dziwna konstrukcja niczym wieża strażnicza. Na miejscu spotykamy miłego właściciela, który pozwala wejść na górę, Niestety podobno świetne kiedyś widoki na południe zasłaniają już drzewa, wyrosłe na ugorach. Sprawnie docieramy do kapliczki i lipy obrosłej legendami znajdujących się trochę z boku szczytu Chełma, najwyższej góry byłego województwa rzeszowskiego. Właściwego szczytu właściwie nie zauważam. Stamtąd miałem zamiar jeszcze zdobyć Bardo, ale na zjeździe się na tyle fajnie jechało, że dojeżdżamy pod Brzeziny. Asfaltem przejeżdżamy do Stępiny, gdzie na chwilę przystajemy obok powszechnie znanego schronu kolejowego i planujemy dalszą trasę. Jako, że jest już dość późno wracamy. Przez Wiśniową kładkę na Wisłoku mało uczęszczanymi dróżkami dojeżdżamy do Strzyżowa. Tutaj na dobicie podjazd pod nadajnik i zjazd żółtym szlakiem do Zaborowia. Na koniec Kaczarnica i końcówka tradycyjną trasą przez Wyżne i Lubenię.


Gdzieś na trasie © tompi


Dudniacz © tompi


Trochę więcej Dudniacza © tompi


Wieża strażnicza © tompi


Nasz cel już blisko © tompi


Kapliczka na Chełmie © tompi


Znana z wielu legęd lipa tuż obok © tompi


Wszedł w szkodę i foci © tompi


Strzyżów w dole © tompi